Zowel Johann Sebastian Bach als Pieter-Jan Belder behoeven geen introductie. Maar Belders keuze van een Franse suite naast het Italiaans Concert verdient toelichting. De eenvoud en finesse van de Franse stijl en het vuur en de passie van de Italiaanse hadden aan het eind van de barok ieder hun voor- en tegenstanders. Händel raakte in Italië totaal ingeburgerd, Telemann kon Franser schrijven dan de Fransen zelf. Maar bij Bach ligt het anders. Geen enkele Fransman had zijn Franse suites kunnen schrijven, geen Italiaan schreef iets vergelijkbaars met zijn Italiaans Concert. Zodra je zijn muziek hoort is het gelijk duidelijk; dit kan alleen maar van Bach zijn. Zijn diepste wezen straalt ongenaakbaar door vorm en stijl heen. En dat is misschien wel het puurst te horen in de preludes en fuga’s uit het Wohltemperirte Clavier. Het is fascinerend om Bach te horen naast grote tijdgenoten uit beide landen. Domenico Scarlatti zocht in zijn 555 klavecimbelsonates de uitersten van instrument en musicus op. Jacques Duphly was in Parijs succesvol met zijn pièces de clavecin. Pieter-Jan koos stukken met de typerende Franse stijl: filigrane ornamentatie (Les Grâces), adellijke beschermheren (La de Belombre), medemusici (La Forqueray) en de dans (Chaconne). En Belder kent de drie de […]