Kasteel Duivenvoorde

Zowel Johann Sebastian Bach als Pieter-Jan Belder behoeven geen introductie. Maar Belders keuze van een Franse suite naast het Italiaans Concert verdient toelichting. De eenvoud en finesse van de Franse stijl en het vuur en de passie van de Italiaanse hadden aan het eind van de barok ieder hun voor- en tegenstanders. Händel raakte in Italië totaal ingeburgerd, Telemann kon Franser schrijven dan de Fransen zelf. Maar bij Bach ligt het anders. Geen enkele Fransman had zijn Franse suites kunnen schrijven, geen Italiaan schreef iets vergelijkbaars met zijn Italiaans Concert. Zodra je zijn muziek hoort is het gelijk duidelijk; dit kan alleen maar van Bach zijn. Zijn diepste wezen straalt ongenaakbaar door vorm en stijl heen. En dat is misschien wel het puurst te horen in de preludes en fuga’s uit het Wohltemperirte Clavier. Het is fascinerend om Bach te horen naast grote tijdgenoten uit beide landen. Domenico Scarlatti zocht in zijn 555 klavecimbelsonates de uitersten van instrument en musicus op. Jacques Duphly was in Parijs succesvol met zijn pièces de clavecin. Pieter-Jan koos stukken met de typerende Franse stijl: filigrane ornamentatie (Les Grâces), adellijke beschermheren (La de Belombre), medemusici (La Forqueray) en de dans (Chaconne). En Belder kent de drie de […]

Op 3 september organiseert de Toonzetter een klassiek concert in kasteel Duivenvoorde mmv de concertpianiste Clara Biermasz en de celliste Maya Fridman uit Wenen, Het wordt een harmonisch samenspel in klank tussen cello en piano. Inloop om 19.30 uur. Meer info en kaartverkoop zie de website.

HOOGTEPUNTEN VOOR TRAVERSO In de muzikale heksenketel van het gezin van Johann Sebastian Bach werd veel samen gemusiceerd. Vaak schreef vader J.S. 'n speciale virtuoze partij voor een bezoekende musicus of zanger. Speciaal Bachs traversosonates zijn een hoogtepunt in het fluitrepertoire. En Bachs zonen luisterden daar goed naar en gaven er daarna een heel eigen draai aan!

Niets zo Engels als de viola da gamba; in Italië noemde men het instrument zelfs viola all’inglese. De gamba maakte een bijzondere ontwikkeling door in de zeventiende eeuw. Van consortinstrument waarvan je er 3 tot 6 bij elkaar nodig had om een welluidende harmonie te bouwen, veranderde de gamba steeds meer in een virtuoos solo-instrument, waarbij een enkele begeleidende bas kon volstaan. Engelse componisten speelden hierin een cruciale rol. Hun manier van improviseren en versieren, divisions genaamd, vroegen steeds meer van de uitvoerder en ook het akkoordenspel kwam tot bloei. Het is intieme, soms zelfs clandestiene muziek: toen ten tijde van Oliver Cromwell het puritanisme hoogtij vierde, kon er alleen maar kamermuziek gemaakt worden in het verborgene. Ook in Frankrijk stond de gamba in hoog aanzien. De beroemde gambacomponist Monsieur de Sainte-Colombe leidde een zodanig teruggetrokken leven dat wij niet eens zeker weten wat zijn echte naam was. En François Couperin mag dan wel een zeer beroemde componist zijn geweest, zijn muziek voor twee gamba's was in zijn tijd slechts te horen voor een handjevol bevoorrechten. De virtuoze gambisten Ralph Rousseau en Constance Allanic zijn zeer aan elkaar gewaagd en wisselen constant van rol in composities van Locke, Simpson en Ward, met […]

Pablo FitzGerald betoverde ons toen hij de hele Lutherse Kerk met zijn elf darmsnaren vulde. Nu halen we hem naar Duivenvoorde met de allermooiste luitmuziek van Franse en Spaanse componisten.