Niets zo Engels als de viola da gamba; in Italië noemde men het instrument zelfs viola all’inglese. De gamba maakte een bijzondere ontwikkeling door in de zeventiende eeuw. Van consortinstrument waarvan je er 3 tot 6 bij elkaar nodig had om een welluidende harmonie te bouwen, veranderde de gamba steeds meer in een virtuoos solo-instrument, waarbij een enkele begeleidende bas kon volstaan. Engelse componisten speelden hierin een cruciale rol. Hun manier van improviseren en versieren, divisions genaamd, vroegen steeds meer van de uitvoerder en ook het akkoordenspel kwam tot bloei. Het is intieme, soms zelfs clandestiene muziek: toen ten tijde van Oliver Cromwell het puritanisme hoogtij vierde, kon er alleen maar kamermuziek gemaakt worden in het verborgene. Ook in Frankrijk stond de gamba in hoog aanzien. De beroemde gambacomponist Monsieur de Sainte-Colombe leidde een zodanig teruggetrokken leven dat wij niet eens zeker weten wat zijn echte naam was. En François Couperin mag dan wel een zeer beroemde componist zijn geweest, zijn muziek voor twee gamba's was in zijn tijd slechts te horen voor een handjevol bevoorrechten. De virtuoze gambisten Ralph Rousseau en Constance Allanic zijn zeer aan elkaar gewaagd en wisselen constant van rol in composities van Locke, Simpson en Ward, met […]
